Maan, Venus en Saturnus boven 't huis van @NicoNijenhuis
vrijdag 16 oktober 2009
dinsdag 6 oktober 2009
dinsdag 1 september 2009
Anagrammen
Meertalige anagrammen generator op: http://www.arrak.fi/en/ag#. Kies je taal en je woord (namen kunnen leuke verrassingen opleveren). Met de advanced optie kun je bepaalde woorden uitsluiten of juist verplicht stellen. Sommige persoonsnamen leveren meer dan 500 anagrammen op. Mijn naam levert helaas bijna niks op. Nijmegen wordt ´je mening´.
Mediterrane hartige taart met tonijn en pesto
Afgelopen weekend heb ik een nieuw recept verzonnen. Wij vonden het thuis erg lekker.
Nodig
Blikje tonijnstukjes
Half potje rode pesto
1 rode ui
3 tenen knoflook
Gratineerkaas (belegen)
4 pruimtomaatjes
Roomboterbladerdeeg
Verse basilicum
Peper en zout
Bereiding
Snij de ui in dunne reepjes en bak deze glazig in olijfolie. Hak de knoflook fijn (niet persen). Fruit de knoflook even mee en voeg de uitgelekte tonijn toe. Roer de pesto en de tomatenpuree er doorheen. Doe het gas uit (of de inductie, wat dan ook) en scheur wat blaadjes basilicum die je door het mengsel roert.
Verwarm de oven voor op 180 graden voor hetelucht. leg bladerdeeg in een beboterde bakvorm (of een bakvorm met bakpapier) zodat de bodem bedekt is en er een opstaande rand is.
Smeer het tonijnmengsel hier op zodat de bodem bedekt is. Snij de courgette in plakjes en leg deze op het tonijnmengsel. Strooi hierover wat versgemalen zwarte peper en een beetje zout en strooi er de kaas overheen tot je geen courgette meer ziet.
Plaats de bakvorm in de oven tot het bladerdeeg goudbruin is. Serveer met verse basilicum. Dit is een bescheiden hoofdgerecht voor vier personen in een meergangendiner.
Als je het gaat proberen hoor ik graag hoe het is bevallen.
Succes
Nodig
Blikje tonijnstukjes
Half potje rode pesto
1 rode ui
3 tenen knoflook
Gratineerkaas (belegen)
4 pruimtomaatjes
Roomboterbladerdeeg
Verse basilicum
Peper en zout
Bereiding
Snij de ui in dunne reepjes en bak deze glazig in olijfolie. Hak de knoflook fijn (niet persen). Fruit de knoflook even mee en voeg de uitgelekte tonijn toe. Roer de pesto en de tomatenpuree er doorheen. Doe het gas uit (of de inductie, wat dan ook) en scheur wat blaadjes basilicum die je door het mengsel roert.
Verwarm de oven voor op 180 graden voor hetelucht. leg bladerdeeg in een beboterde bakvorm (of een bakvorm met bakpapier) zodat de bodem bedekt is en er een opstaande rand is.
Smeer het tonijnmengsel hier op zodat de bodem bedekt is. Snij de courgette in plakjes en leg deze op het tonijnmengsel. Strooi hierover wat versgemalen zwarte peper en een beetje zout en strooi er de kaas overheen tot je geen courgette meer ziet.
Plaats de bakvorm in de oven tot het bladerdeeg goudbruin is. Serveer met verse basilicum. Dit is een bescheiden hoofdgerecht voor vier personen in een meergangendiner.
Als je het gaat proberen hoor ik graag hoe het is bevallen.
Succes
donderdag 30 juli 2009
zaterdag 25 juli 2009
Mooie clip
Soms geeft een eenvoudig idee mogelijkheden voor een geniale clip. Het liedje is niet helemaal mijn ding. Misschien een inspiratie voor de Gehwol Rockers.
maandag 20 juli 2009
maandag 29 juni 2009
Sharepoint vertaling
Op het werk wordt Sharepoint gebruikt en medewerkers worden aangemoedigd 'Mijn Site' te gebruiken waarop je een blog kan openen. Hé leuk, bloggen, dat wil ik ook. Meteen gedaan en Microsoft genereerde automatisch mijn eerste bericht (gelukkig, hoef ik niet na te denken) met in de tekst het volgende: "Blogs worden doorgaans in niet-chronologische volgorde weergegeven (nieuwste berichten eerst)". Maar wat is nu chronologisch?
donderdag 25 juni 2009
Luchtvaartnieuws
De mooiste krantenkop komt vandaag van FD: "IATA ziet vraag luchtvaart dalen, bodem wellicht bereikt"
dinsdag 26 mei 2009
maandag 13 april 2009
De ramp van Brienz
De zomervakantie van 2005 begon leuk. We gingen met de auto naar Zwitserland. De eerste dagen langs de Rijn en in het zwarte woud waren erg mooi en relaxed. Maar toen we in Zwitserland op de camping in ons huisje arriveerden begon het te regenen. Drie dagen later regende het nog steeds en de camping begon steeds natter te worden.
In de omgeving waren beekjes buiten hun oevers getreden, wegen raakten onbegaanbaar door het stromende water en de weilanden in de buurt stonden blank. Astrid begon zich een ongemakkelijk te voelen. Ik dacht dat het allemaal wel los zou lopen. Op een gegeven moment ging ik toch maar bij de receptie melden dat wij ons niet op ons gemak voelden. Voor de receptie (ook de uitgang van de camping) stond het water tot aan mijn knieën. De huurders van de andere huisjes vertrokken ook (naar een hotel want je kon de vallei niet meer uit).
Toen ik zei dat wij ons niet op ons gemak voelden zei de vrouw van de camping dat zij zich ook niet op hun gemak voelden. Ik vroeg of het misschien verstandig was te vertrekken, dat leek ze wel verstandig. Maar dan wel binnen een half uur want het water steeg zo snel dat ze bang waren dat je anders niet meer langs de receptie kwam.
We hebben de tafel niet afgeruimd maar gepakt wat we pakken konden en de rest maar hoog weggezet en we gingen. Uiteindelijk kozen we een hotel aan de waterkant. Die nacht is de camping tot anderhalve meter onder water komen te staan maar dat was niet het ergste. Tussen het hotel en de camping waren er twee aardverschuivingen waarbij huizen werden weggevaagd of beschadigd. Er kwamen twee mensen om het leven maar ik vind het een wonder dat het er niet meer waren. Wij lagen lekker te slapen. De volgende ochtend keek ik vanaf het balkon uit over het meer en toen om het hoekje naar de parkeerplaats en ik schrok me lam. De parkeerplaats was veranderd in een ravage van stromend water, modder en rotsblokken, het water stroomde door de hoofdstraat (waar onze auto stond), het meeste water stroomde over de parkeerplaats het meer in.
Op weg naar beneden wisten we niet wat we aan zouden treffen, modder in het hotel? De auto onder de modder? Dat viel gelukkig mee. De auto stond tot de bodem in de modder, het hotel was droog alleen de kelder stond blank. De electriciteit moest worden afgesloten en het water uit de kraan kon je niet meer drinken. En toen zaten we vast, we konden niet terug naar de camping, dan moest je door twee rampgebieden. De andere kant uit de vallei uit kon ook niet, er waren over de wegen ook modderlawines gekomen.
Het hotel heeft ons fantastisch opgevangen. Van het personeel hadden sommigen hun huis vol modder, anderen die in het hotel verbleven hadden hun persoonlijke eigendommen in de kelder. Maar ze bleven ons heel goed bedienen. Hoewel we alleen een kamer met ontbijt hadden besteld werden verrast met soep tussen de middag en een diner in de avond. Na twee dagen bleek een ober over een zeilboot te beschikken, hij was bereid om mij naar de camping te zeilen om te kijken of er nog iets viel te redden. Op weg naar de camping voeren we langs de rampgebieden. Een woonwijk vlak bij de camping was zwaar getroffen. In plaats van de huizen en de tuinen zag je verwoeste huizen en stenen. De camping stond nog onder water, je zag caravans die anderhalve meter diep in het water staan. De ober, Pascal, zag het niet zitten om aan te meren. Er waren drijvende steigers bij de camping maar de kades waar ze aan vast waren gemaakt kon je niet zien, die stonden onder water. Terwijl Pascal voorstelde maar weer te vertrekken vaarde een bootje de camping op. Voor de boot liep een man tot aan zijn middel in het water. Dit gaf mij moed, ik kon zien dat ik daar ook kon lopen. Pascal bleef in zijn bootje en ik liet me vanaf de steiger in het water zakken en voelde de kade. Tot aan mijn middel in het water waadde ik het rampgebied in. Even later was ik alleen op de camping en uit het zicht van de boten. Ik hoopte dat het water bij ons huisje wat lager zou staan maar er veranderde niets. Het voelde onwerkelijk, alsof ik door het journaal liep. De camping was uitgestorven en ik dacht aan verdronken koeien of honden die hier zouden kunnen ronddrijven. Gelukkig kwam ik alleen een boomstam tegen waar ik omheen moest manoeuvreren.
Ons huisje stond er nog net als vele caravans en tot mijn verbazing auto's. Ik dacht dat de mensen op tijd zouden zijn vertrokken maar als je je auto moet achterlaten ben je toch wel halsoverkop gevlucht. Ik was blij dat wij de belangrijkste spullen en onze mobiliteit mee hadden genomen. Stel je voor dat je midden in de nacht in je nachtkleding met je kind op de arm in het donker moet vluchten wetend dat je al je spullen en je vervoer kwijt bent. In het huisje stond ik tot mijn knieën in het water. Onwerkelijk, de kaasfondue stond nog op tafel. Een emmertje speelgoed van Iyan dreef rond. Gelukkig hadden we veel spullen in stapelbare kratten. Met twee kratten, een rugzak een grote speelgoedauto waadde ik even later door het water terug. Als ik nu zou struikelen zou ik alle zorgvuldig opgeruimde spullen in één klap kwijt zijn. Toen ik de steiger opklom had ik de spullen al veilig weggezet maar trok ik me op aan een stuk steiger dat niet vastzat. Het ging net goed. Pascal vond het o.k. als ik nog een keer liep. Ik voelde me wel wat opgelaten. Pascal zijn inboedel zat onder een laag modder. Ik moet er niet aan denken wat dat met je muren en huis doet, en daar kwam ik aan. Goed voorbereid op de ramp hadden we spelletjes en leesboeken hoog opgeruimd en nu kon ik alles meenemem. Maar Pascal vond er juist troost in, hij was dan wel alles kwijt maar je probeert elkaar toch te helpen.
Ook de zak met spullen die we maandag hadden gewassen heb ik kunnen redden, de spullen waren nog niet droog. In het hotel hebben we alles uitgespoeld en op het balkon opgehangen, ging best. Iyan hielp mee door een broek en even later een sok over de balkonrand te mikken. Na twee dagen was er eindelijk een krant, voor veel mensen was dit een eerste confrontatie met de omvang van de ramp. Die dag bleek ook dat er konvooien weg mochten uit het stadje. De wegen waren vrij van puin en je mocht in een groep auto's weg op vaste tijdstippen maar op eigen risico. In eerste instantie stonden we hier wat sceptisch tegenover maar de mogelijkheid weg te kunnen uit Brienz was wel heel aantrekkelijk. Er was nog steeds een gevaar dat er een door water verzadigde berghelling naar beneden zou storten of dat de wegen weer onbegaanbaar zouden worden. Het zou weer kunnen gaan regenen en dan wisten we helemaal niet wanneer we terug zouden kunnen. Ja, we konden maar beter gaan. De volgende dag om 13:00 uur was de eerste kans. We waren een paar minuten te laat doordat we dachten dat het konvooi vanaf ons hotel zou vertrekken maar dat bleek niet zo te zijn. 16:00 uur was een beter idee maar om 15:30 werden we geroepen dat we echt moesten gaan en dat er een lawine dreigde. Halsoverkop gingen we naar het vertrekpunt van het konvooi. Een paar auto's met hotelgasten en een paar auto's met personeel, verder was er niemand. Wat tegenvalt in zo'n rampgebied is de communicatie. Het gezag was druk bezig in het rampgebied, er was geen radio of t.v. Na tien minuten wachten waagden we het erop. We werden door de versperring gelaten en reden weg uit Brienz, het ging goed. Opgelucht reden we een uur later richting Basel. Tot zover de rampen van de vakantie, hierna hebben nog wat heerlijke dagen gehad en zijn we bij mijn ouders langsgeweest die in Duitsland op een camping stonden. Eindelijk kon Iyan op een camping in het gras rondbanjeren, dat was het hele idee van de vakantie. Gelukkig wist Iyan van niets en had hij de tijd van zijn leven, La Vita è bella.
In de omgeving waren beekjes buiten hun oevers getreden, wegen raakten onbegaanbaar door het stromende water en de weilanden in de buurt stonden blank. Astrid begon zich een ongemakkelijk te voelen. Ik dacht dat het allemaal wel los zou lopen. Op een gegeven moment ging ik toch maar bij de receptie melden dat wij ons niet op ons gemak voelden. Voor de receptie (ook de uitgang van de camping) stond het water tot aan mijn knieën. De huurders van de andere huisjes vertrokken ook (naar een hotel want je kon de vallei niet meer uit).
Toen ik zei dat wij ons niet op ons gemak voelden zei de vrouw van de camping dat zij zich ook niet op hun gemak voelden. Ik vroeg of het misschien verstandig was te vertrekken, dat leek ze wel verstandig. Maar dan wel binnen een half uur want het water steeg zo snel dat ze bang waren dat je anders niet meer langs de receptie kwam.
We hebben de tafel niet afgeruimd maar gepakt wat we pakken konden en de rest maar hoog weggezet en we gingen. Uiteindelijk kozen we een hotel aan de waterkant. Die nacht is de camping tot anderhalve meter onder water komen te staan maar dat was niet het ergste. Tussen het hotel en de camping waren er twee aardverschuivingen waarbij huizen werden weggevaagd of beschadigd. Er kwamen twee mensen om het leven maar ik vind het een wonder dat het er niet meer waren. Wij lagen lekker te slapen. De volgende ochtend keek ik vanaf het balkon uit over het meer en toen om het hoekje naar de parkeerplaats en ik schrok me lam. De parkeerplaats was veranderd in een ravage van stromend water, modder en rotsblokken, het water stroomde door de hoofdstraat (waar onze auto stond), het meeste water stroomde over de parkeerplaats het meer in.
Op weg naar beneden wisten we niet wat we aan zouden treffen, modder in het hotel? De auto onder de modder? Dat viel gelukkig mee. De auto stond tot de bodem in de modder, het hotel was droog alleen de kelder stond blank. De electriciteit moest worden afgesloten en het water uit de kraan kon je niet meer drinken. En toen zaten we vast, we konden niet terug naar de camping, dan moest je door twee rampgebieden. De andere kant uit de vallei uit kon ook niet, er waren over de wegen ook modderlawines gekomen.
Het hotel heeft ons fantastisch opgevangen. Van het personeel hadden sommigen hun huis vol modder, anderen die in het hotel verbleven hadden hun persoonlijke eigendommen in de kelder. Maar ze bleven ons heel goed bedienen. Hoewel we alleen een kamer met ontbijt hadden besteld werden verrast met soep tussen de middag en een diner in de avond. Na twee dagen bleek een ober over een zeilboot te beschikken, hij was bereid om mij naar de camping te zeilen om te kijken of er nog iets viel te redden. Op weg naar de camping voeren we langs de rampgebieden. Een woonwijk vlak bij de camping was zwaar getroffen. In plaats van de huizen en de tuinen zag je verwoeste huizen en stenen. De camping stond nog onder water, je zag caravans die anderhalve meter diep in het water staan. De ober, Pascal, zag het niet zitten om aan te meren. Er waren drijvende steigers bij de camping maar de kades waar ze aan vast waren gemaakt kon je niet zien, die stonden onder water. Terwijl Pascal voorstelde maar weer te vertrekken vaarde een bootje de camping op. Voor de boot liep een man tot aan zijn middel in het water. Dit gaf mij moed, ik kon zien dat ik daar ook kon lopen. Pascal bleef in zijn bootje en ik liet me vanaf de steiger in het water zakken en voelde de kade. Tot aan mijn middel in het water waadde ik het rampgebied in. Even later was ik alleen op de camping en uit het zicht van de boten. Ik hoopte dat het water bij ons huisje wat lager zou staan maar er veranderde niets. Het voelde onwerkelijk, alsof ik door het journaal liep. De camping was uitgestorven en ik dacht aan verdronken koeien of honden die hier zouden kunnen ronddrijven. Gelukkig kwam ik alleen een boomstam tegen waar ik omheen moest manoeuvreren.
Ons huisje stond er nog net als vele caravans en tot mijn verbazing auto's. Ik dacht dat de mensen op tijd zouden zijn vertrokken maar als je je auto moet achterlaten ben je toch wel halsoverkop gevlucht. Ik was blij dat wij de belangrijkste spullen en onze mobiliteit mee hadden genomen. Stel je voor dat je midden in de nacht in je nachtkleding met je kind op de arm in het donker moet vluchten wetend dat je al je spullen en je vervoer kwijt bent. In het huisje stond ik tot mijn knieën in het water. Onwerkelijk, de kaasfondue stond nog op tafel. Een emmertje speelgoed van Iyan dreef rond. Gelukkig hadden we veel spullen in stapelbare kratten. Met twee kratten, een rugzak een grote speelgoedauto waadde ik even later door het water terug. Als ik nu zou struikelen zou ik alle zorgvuldig opgeruimde spullen in één klap kwijt zijn. Toen ik de steiger opklom had ik de spullen al veilig weggezet maar trok ik me op aan een stuk steiger dat niet vastzat. Het ging net goed. Pascal vond het o.k. als ik nog een keer liep. Ik voelde me wel wat opgelaten. Pascal zijn inboedel zat onder een laag modder. Ik moet er niet aan denken wat dat met je muren en huis doet, en daar kwam ik aan. Goed voorbereid op de ramp hadden we spelletjes en leesboeken hoog opgeruimd en nu kon ik alles meenemem. Maar Pascal vond er juist troost in, hij was dan wel alles kwijt maar je probeert elkaar toch te helpen.
Ook de zak met spullen die we maandag hadden gewassen heb ik kunnen redden, de spullen waren nog niet droog. In het hotel hebben we alles uitgespoeld en op het balkon opgehangen, ging best. Iyan hielp mee door een broek en even later een sok over de balkonrand te mikken. Na twee dagen was er eindelijk een krant, voor veel mensen was dit een eerste confrontatie met de omvang van de ramp. Die dag bleek ook dat er konvooien weg mochten uit het stadje. De wegen waren vrij van puin en je mocht in een groep auto's weg op vaste tijdstippen maar op eigen risico. In eerste instantie stonden we hier wat sceptisch tegenover maar de mogelijkheid weg te kunnen uit Brienz was wel heel aantrekkelijk. Er was nog steeds een gevaar dat er een door water verzadigde berghelling naar beneden zou storten of dat de wegen weer onbegaanbaar zouden worden. Het zou weer kunnen gaan regenen en dan wisten we helemaal niet wanneer we terug zouden kunnen. Ja, we konden maar beter gaan. De volgende dag om 13:00 uur was de eerste kans. We waren een paar minuten te laat doordat we dachten dat het konvooi vanaf ons hotel zou vertrekken maar dat bleek niet zo te zijn. 16:00 uur was een beter idee maar om 15:30 werden we geroepen dat we echt moesten gaan en dat er een lawine dreigde. Halsoverkop gingen we naar het vertrekpunt van het konvooi. Een paar auto's met hotelgasten en een paar auto's met personeel, verder was er niemand. Wat tegenvalt in zo'n rampgebied is de communicatie. Het gezag was druk bezig in het rampgebied, er was geen radio of t.v. Na tien minuten wachten waagden we het erop. We werden door de versperring gelaten en reden weg uit Brienz, het ging goed. Opgelucht reden we een uur later richting Basel. Tot zover de rampen van de vakantie, hierna hebben nog wat heerlijke dagen gehad en zijn we bij mijn ouders langsgeweest die in Duitsland op een camping stonden. Eindelijk kon Iyan op een camping in het gras rondbanjeren, dat was het hele idee van de vakantie. Gelukkig wist Iyan van niets en had hij de tijd van zijn leven, La Vita è bella.
Onzichtbare karakters in Word
Vroeger kon je in WordPerfect onderwater kijken. In Word ontbreekt deze optie, of toch niet? In de PC-World van januari 2001 staat een lijstje met codes dat je kan gebruiken in search (/replace) opdrachten.
^p paragraaf markering
^n nieuwe regel
^t tab
^- zacht koppelteken
^d division of handmatige pagina
^c kolomscheiding
^w white space (?)
^s non breaking space
Het is nog geen vi maar het kan van pas komen.
^p paragraaf markering
^n nieuwe regel
^t tab
^- zacht koppelteken
^d division of handmatige pagina
^c kolomscheiding
^w white space (?)
^s non breaking space
Het is nog geen vi maar het kan van pas komen.
Abonneren op:
Posts (Atom)